Λίγα λόγια για την ιστορία του σχολείου μας...
Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες τη φιλόλογο κα Πιπίνα Μπατζιάκα.
Το Δημοτικό Σχολείο Αερινού
Μέχρι την εγκατάσταση των Μικρασιατών στο Αερινό, σχολείο δεν υπήρχε, γιατί στα χωριά που ανήκαν σε τσιφλίκια συνήθως δε λειτουργούσαν σχολεία. Το πρώτο κτίριο που χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση του Δημοτικού Σχολείου στο Αερινό ήταν ένα παλιό, τούρκικο σπίτι πίσω από το σιδηροδρομικό σταθμό, κατασκευασμένο από καδρόνια και πηχάκια ή καλάμια, σοβατισμένα με λάσπη και ασβεστωμένα. Το πάτωμα ήταν σανιδένιο και υπερυψωμένο με 4-5 σκαλοπάτια, που κατέληγαν σε ένα πλατύσκαλο, στρωμένο με ακανόνιστες πλάκες. Από το πλατύσκαλο αυτό έλεγαν τα παιδιά τα ποιήματα στις εθνικές γιορτές. Υπήρχε ένας δάσκαλος και όλες οι τάξεις έκαναν μάθημα μαζί στο πρώτο δωμάτιο, που ήταν αρκετά ευρύχωρο. Στα πίσω δωμάτια υπήρχε ένα ημιυπόγειο, όπου στάβλιζαν οι γείτονες τα ζώα τους, άλογα και γαϊδουράκια. Προαύλιο ήταν ο χώρος πίσω από το σταθμό, που αποτελεί σήμερα μέρος του δρόμου.
Το 1949 άρχισε η κατασκευή του νέου σχολικού κτιρίου, δωρεά της βασίλισσας Φρειδερίκης, στο χώρο όπου βρίσκεται και το σημερινό σχολείο. Αποπερατώθηκε το 1950. Κτίσθηκε εξ ολοκλήρου από πέτρα και αποτελούνταν από δύο αίθουσες, που τις χώριζε ένας διάδρομος. Ο μισός διάδρομος στο βάθος είχε διαμορφωθεί σε ένα μικρό γραφείο. Υπήρχε μια κεντρική είσοδος στο κέντρο ακριβώς της νότιας πλευράς, που οδηγούσε σε αυτόν το διάδρομο. Ένα παράπλευρο διαμερισματάκι ανατολικά ήταν ?το καμαράκι του δασκάλου?. Για ένα διάστημα όμως, μέχρι να ολοκληρωθεί ο εξοπλισμός και η επίπλωση του σχολείου, τα μαθήματα γίνονταν στην εκκλησία του Αποστόλου Θωμά.
Για τη θέρμανση των αιθουσών, που ήταν άνετες και φωτεινές, υπήρχαν σόμπες που έκαιγαν ξύλα, που προμήθευαν οι μαθητές. Κάθε πρωί οι μαθητές, μόλις άκουγαν την καμπάνα της εκκλησίας να χτυπάει γρήγορα και παρατεταμένα, έφευγαν για το σχολείο, κουβαλώντας, εκτός από τη σάκα τους, και ένα κούτσουρο. Μπαίνοντας στην τάξη έριχναν το κούτσουρο στη γωνία δίπλα στη σόμπα, όπου σχηματίζονταν ένας αρκετά μεγάλος σωρός. Ήταν και τα παιδιά πολλά τότε. Το μεσημέρι ο σωρός είχε εξαφανισθεί.
Στο κάτω μέρος του προαυλίου, που ήταν τεράστιο, επί δασκάλου Δ.Κανελλόπουλου διαμορφώθηκε ένας ωραίος κήπος. Γύρω από ένα κεντρικό κυκλικό παρτέρι δημιουργήθηκαν επάλληλες σειρές από ημικυκλικά και τριγωνικά παρτέρια, που χωρίζονταν μεταξύ τους με ευρύχωρους διάδρομους. Τη φροντίδα και περιποίηση του κήπου είχαν αναλάβει οι μαθητές, χωρισμένοι σε δυάδες. Κάθε δυάδα, κατά προτίμηση ένας μαθητής και μία μαθήτρια, ήταν υπεύθυνη για ένα παρτέρι. Η άμιλλα μεταξύ των μαθητών για την ανάδειξη του καλύτερου παρτεριού είχε σαν αποτέλεσμα έναν καταπράσινο και ολάνθιστο κήπο. Δίπλα του ανοίχτηκε και ένα πηγάδι για πότισμα.
Στις 8 Μαρτίου 1957 έγινε ο μεγάλος σεισμός, που κατέστρεψε τα περισσότερα οικήματα του χωριού. Επειδή η κατασκευή του σχολείου ήταν απλή, χωρίς τσιμέντο και σίδερα, κατέρρευσε. Αμέσως σχεδόν άρχισε η κατασκευή νέου σχολείου. Μέχρι την ολοκλήρωσή του οι μαθητές έκαναν μάθημα σε μια μεγάλη στρατιωτική σκηνή, που είχε διαθέσει ο στρατός. Τους ζεστούς μήνες η ζέστη μέσα στη σκηνή ήταν αφόρητη και ο δάσκαλος μετέφερε τα θρανία και τον πίνακα κάτω από τα δέντρα του διπλανού κτήματος. Τα μαθήματα γίνονταν τώρα στην εξοχή, πράγμα που ενθουσίαζε τους μαθητές.
Το νέο κτίριο, αντισεισμικό και σύγχρονο, είναι αυτό που στεγάζει και σήμερα το Δημοτικό Σχολείο του Αερινού.
